Όλοι παραδέχονται το πρόβλημα, αλλά ουδείς κάνει κάτι για να το λύσει. Ο λόγος, για την εκρηκτική άνοδο της εισοδηματικής ανισότητας στον πλανήτη. Ο πλούτος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ανέρχεται σήμερα στα 110 τρισ. δολάρια και είναι 65πλάσιος του συνολικού πλούτου που έχει το φτωχότερο 50%. Ακόμη χειρότερα, οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έχουν σήμερα όσα... έχει ο μισός πληθυσμός της Γης. Η τάση όμως αυτή της συγκέντρωσης πλούτου σε όλο και πιο λίγα χέρια βλάπτει την ανάπτυξη, στερεί πόρους οι οποίοι θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην κατανάλωση και τις επενδύσεις, να βγάλουν την παγκόσμια οικονομία από τη στασιμότητα.Αλλαξαν… όχθη
Την αντίληψη αυτή δεν υπερασπίζονται πλέον μόνο κάποιοι νεοκεϊνσιανοί ή μαρξιστές οικονομολόγοι αλλά και κορυφαίοι οργανισμοί της διεθνούς κοινότητας, που για χρόνια βρίσκονταν από την άλλη πλευρά της όχθης, προωθώντας την υπεροχή των ελεύθερων αγορών και πολεμώντας τις οποιεσδήποτε αναδιανεμητικές πολιτικές του κράτους. Στο τελευταίο δωδεκάμηνο είδαμε μεταξύ άλλων: α) τη γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις ανισότητες από το Παγκόσμιο Οικονομικό Συνέδριο στο Νταβός, β) ομάδα οικονομολόγων του ΔΝΤ, υπό την εποπτεία του επικεφαλής του Τμήματος Ερευνών του Ταμείου Τζόναθαν Οστρι, να διαπιστώνει σε σχετική έρευνα ότι η αναδιανομή του εισοδήματος δεν είναι επιζήμια για την ανάπτυξη, ενώ αντίθετα οι μεγάλες εισοδηματικές ανισότητες θα μπορούσαν να την επηρεάσουν, γ) τον ΟΟΣΑ, τη μεγαλύτερη οικονομική «δεξαμενή σκέψης» της ανεπτυγμένης Δύσης, να προειδοποιεί τον περασμένο Μάιο ότι η εισοδηματική ανισότητα στις 34 χώρες-μέλη του αυξήθηκε περισσότερο την τριετία 2007-2010 απ’ ό,τι τα προηγούμενα 12 χρόνια.
Αυτήν την εβδομάδα ο ΟΟΣΑ επανήλθε και στο πλαίσιο έκθεσής του για την παγκόσμια ευημερία τους δύο τελευταίους αιώνες αποκάλυψε ότι από τη δεκαετία του 1980 η εισοδηματική ανισότητα ανέστρεψε την πτωτική πορεία που σημείωνε διαρκώς από το 1820 και αυξάνεται ραγδαία. Αποτελεί, όπως επισημαίνει, μία από τις πιο ανησυχητικές εξελίξεις των τελευταίων 200 ετών.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι, ενώ άπαντες ξορκίζουν την ανισότητα, κανείς δεν κάνει κάτι επί της ουσίας για να αντιμετωπιστεί. Περιορίζονται σε προτάσεις για «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», κλείσιμο των φορολογικών παραδείσων κάποτε στο μέλλον, ενώ για την ταμπακιέρα, την υψηλότερη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, κουβέντα.
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου