«Ωρέ Πάσχο Μανδραβέλια» - Επί (όχι και τόσο) προσωπικού...

Μια απάντηση του Πάσχου Μανδραβέλη στον Δ. Τσακνή και στους «ιεροφάντες της μεταπολιτευτικής θολοκουλτούρας»

Συνέχεια στη διαμάχη με τον Διονύση Τσακνήγια το θέμα Μποφίλιου έδωσε ο αρθρογράφος Πάσχος Μανδραβέλης απαντώντας «επί (όχι και τόσο) προσωπικού...» με κείμενό του στην «Καθημερινή»  στον προσφάτως παραιτηθέντα πρόεδρο της ΕΡΤ. ..
«Δεν θα σταθώ στους χαρακτηρισμούς. Τους έχω συνηθίσει μέχρι και... "νεοφιλελεύθερο" μ’ έχουν αποκαλέσει» αναφέρει ο δημοσιογράφος και συνεχίζει: «Ομως πραγματικά ανήκουμε σε δύο Ελλάδες με τον τραγουδοποιό τού «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον». Ολοι οι ιεροφάντες της μεταπολιτευτικής θολοκουλτούρας ζουν σε μια χώρα του παρελθόντος. Ανήκουν στην Ελλάδα του Εμφυλίου κι ας έχουν περάσει 70 χρόνια. Εξ ου και οι επιθυμίες της κ. Μποφίλιου «να υπήρχε ένας ηγέτης να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό...» ή οι παραλληλισμοί, που κάνει ο κ. Τσακνής, των Γερμανών κατακτητών με την αστυνομία της Ελληνικής Δημοκρατίας που αναζητούσε πληροφορίες για τους δολοφόνους 27 ανθρώπων.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, θα καταπιώ την παραποίηση του επιθέτου μου σε «Μανδραβέλιας» και θα ευχαριστήσω τον τέως πρόεδρο της ΕΡΤ για τη βροντώδη επιβεβαίωση του άρθρου μου...Αναλυτικά όλο το άρθρο-απάντηση του Πάσχου Μανδραβέλη:

Εγραψα προχθές ένα άρθρο με αφορμή όσα ανιστόρητα δήλωσε η τραγουδίστρια κ. Νατάσσα Μποφίλιου. Ανέφερα ως παράδειγμα της θολοκουλτούρας που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση ένα παλαιότερο άρθρο του κ. Διονύση Τσακνή με τίτλο «Αγαπητέ μου ρουφιάνε» («Ελευθεροτυπία» 22.8.2002).
Σ’ αυτό ο προσφάτως παραιτηθείς πρόεδρος της ΕΡΤ ταύτιζε όσους θα έδιναν τότε πληροφορίες στην αστυνομία για τους δολοφόνους της «17 Νοέμβρη» με τους κουκουλοφόρους της Κατοχής. Ελεγα πως όσα είπε η κ. Μποφίλιου είναι προϊόν της ανοησίας που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση, που μπέρδευε τον δωσιλογισμό με το καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη να αναφέρει στις Αρχές κάθε πληροφορία που έχει για εγκληματικές ενέργειες.
Στο άρθρο μου ανταπάντησε ο κ. Τσακνής και κατά τη συνήθη πρακτική της Αριστεράς με στόλισε με διάφορα επίθετα. «Ακου ρουφιανάκο...» ξεκινά η ανοικτή επιστολή και σημειώνει «Ωρέ Πάσχο Μανδραβέλια, ωρέ τσολιά εσύ της στοχαστικής τάχα, αλλά και στοχευμένης δημοσιογραφίας στις δυο Ελλάδες που υπήρξαν μετά τον εμφύλιο, τόσο εγώ όσο και η Νατάσα, ανήκαμε στη μία. Εσύ, προφανώς στην άλλη (...) Ενας σώφρων εθνικά σκεπτόμενος συμπατριώτης σου και μάλιστα χωρίς κουκούλα συνέλαβε τον πατέρα μου για τον δώσει στους Γερμανούς, με το περίστροφο στον κρόταφο. Το τι ακολούθησε μπορείς να το υπολογίσεις. Κάτι θα πήρε το μάτι σου, κάτι θα διάβασες, κάτι θα σου έμεινε από τα τόσα ψέματα των... κομουνιστοσυμμοριτών (έτσι δεν τους λέτε στις συνάξεις σας;)».
Δεν θα σταθώ στους χαρακτηρισμούς. Τους έχω συνηθίσει· μέχρι και... «νεοφιλελεύθερο» μ’ έχουν αποκαλέσει. Ομως πραγματικά ανήκουμε σε δύο Ελλάδες με τον τραγουδοποιό τού «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον». Ολοι οι ιεροφάντες της μεταπολιτευτικής θολοκουλτούρας ζουν σε μια χώρα του παρελθόντος. Ανήκουν στην Ελλάδα του Εμφυλίου κι ας έχουν περάσει 70 χρόνια. Εξ ου και οι επιθυμίες της κ. Μποφίλιου «να υπήρχε ένας ηγέτης να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό...» ή οι παραλληλισμοί, που κάνει ο κ. Τσακνής, των Γερμανών κατακτητών με την αστυνομία της Ελληνικής Δημοκρατίας που αναζητούσε πληροφορίες για τους δολοφόνους 27 ανθρώπων.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, θα καταπιώ την παραποίηση του επιθέτου μου σε «Μανδραβέλιας» και θα ευχαριστήσω τον τέως πρόεδρο της ΕΡΤ για τη βροντώδη επιβεβαίωση του άρθρου μου. Αυτό κατέληγε: «δεν υπάρχουν Μποφιλιολάτρες. Μάλλον φωνασκούν για τη διατήρηση του κεκτημένου τους, να εκστομίζουν δηλαδή όποια μπαρούφα θέλουν ανεμπόδιστα. Χωρίς, δηλαδή, κάποιος να τολμήσει να πει πως η ιδεοληψία τους είναι γυμνή λογικής». Οι χαρακτηρισμοί του κ. Τσακνή ήταν η καλύτερη επαλήθευση.