Όταν κλείνει ο κύκλος

του Δημήτρη Καμπουράκη*

Όταν ήμουν πιτσιρίκι την δεκαετία του ‘60, προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή, τα Χριστούγεννα όλων των ανθρώπων ήταν φτωχικά. Τουλάχιστον στο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στο οποίο ζούσα εγώ και η οικογένεια μου. Μιλάμε για βαθιά επαρχία, στην οποία ο σπάνιος κακοπληρωμένος υπάλληλος ήταν εξαιρετικά προνομιούχος. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε αγρότες είτε εργάτες, απλώς ψευτοζούσαν. Εκείνες οι γιορτές λοιπόν, είχαν πολλή οικογενειακή τελετουργία και ακόμα μεγαλύτερη ανέχεια. Κατεβαίναμε απ’ το χωριό στην πόλη με το λεωφορείο και κοιτάζαμε σαν.. 
χαζά τα καρότσια του δρόμου με τα λιγοστά χριστουγεννιάτικα είδη της εποχής. Εκείνα τα άθλια καρότσια και οι πρόχειρες παράγκες στην κεντρική πλατεία, ήταν τα δικά μας απλησίαστα Golden Halls. 

Δυο δεκαετίες αργότερα, την δεκαετία του ’80, ως εικοσάρηδες πια, κοιτάζαμε γύρω μας μια χώρα που άλλαζε ραγδαία. Εκείνη την περίοδο φωτίστηκαν οι δρόμοι με Χριστουγεννιάτικα και φτιάχτηκαν οι λαμπερές βιτρίνες. Εμείς, νεαροί που βρίσκαμε δουλειά μόλις τελειώναμε το πανεπιστήμιο, μαζευόμασταν τα βράδια και παίζαμε χαρτιά. Απλώναμε τα εικοσάρικα και τα πενηντάρικα μας πάνω στην κουβέρτα και περήφανα τα παίζαμε για το καλό του χρόνου. Είχαμε αρχίσει να έχουμε λεφτά στην τσέπη, καθώς η χώρα είχε αρχίσει να εισπράττει από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Θαρρούσαμε τότε πως όλος ο κόσμος ήταν δικός μας.

Δυο ακόμα δεκαετίες αργότερα, τελειώνοντας τον αιώνα, είχαμε κιόλας σαλτάρει ομαδικώς. Ανοίγαμε τα μπουκάλια το ουίσκι σα να ήταν εμφιαλωμένο νερό και τις σαμπάνιες λες και μεγαλώσαμε μαζί τους. Εκείνα τα χρόνια κάναμε γιορτές σε πελώρια σαλόνια από μεζονέτες που είχαν αγοραστεί με δάνειο ή στις μεγάλες πίστες και στα πανάκριβα μαγαζιά με τις gourmet μερίδες. Τι χαζά χρόνια. Μετρούσαμε την ευτυχία και την επιτυχία από την καταναλωτική μας ικανότητα, η οποία ήταν απεριόριστη λόγω τραπεζών. Δεν είχες παρά ν’ απλώσεις το χέρι σου και να πάρεις ένα δάνειο.

Κι έφτασαν και τα χρόνια που απέδειξαν τις θεωρίες κάποιων ότι ο χρόνος είναι στρογγυλός. Έκλεισε ο κύκλος και στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μας ξαναγυρίσαμε στην πρώτη, τότε που γουρλώναμε τα μάτια μπροστά σε δυο κόκκινα μπαλόνια της κακιάς ώρας που δεν μπορούσε να μας τα αγοράσει ο αγρότης πατέρας μας. Δεν πειράζει, η ζωή δεν θέλει μόνο γιορτές και πανηγύρια, χρειάζεται και κάποιες στιγμές βαθιάς φιλοσοφικής ενατένισης μέσα στην σιωπή. Ε, τα Χριστούγεννα αυτό τον σκοπό επιτελούν εσχάτως…

- * το κείμενο του Δ. Καμπουράκη είναι από το marketnews