Τα Εξάρχεια του Ράμφου

Όταν ο φιλόσοφος επιστρέφει στη θερμή αγκάλη της ορθοδοξίας  

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*

Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, εδώ σπρεχάρει ο Στέλιος Ράμφος. Ο συγγραφεύς και φιλόσοφος, που πήγε στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας να μιλήσει και κόντεψε να βγάλει τους συνέδρους απ’ τα ρούχα τους. Τόσο πολύ ώστε του απάντησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε φάση «δεν μας τα λες καλά κυρ Στέλιο». Διότι ύμνους περιμένανε οι ανθρώποι, δεν περιμένανε έναν δημοδιδάσκαλο από την Κουτσούφλιανη που θα τους έβαζε μυαλό. Λες και δεν είχανε από μόνοι τους, λες και δεν τελειώσανε σχολεία και σχολές, λες και όσοι και όσες τους ψηφίζανε ήτανε τίποτις πρόβατα...
απολωλότα, που σταματήσανε κάποια στιγμή να κοπανιούνται στο Pro και πεταχτήκανε ως την κάλπη να ρίξουν το κουκί. Αυτά παθαίνεις όμως όταν προσκαλείς Ράμφο στο συνέδριό σου. Ενώ ο Μαρκουλάκης, ως πιστός στρατιώτης, την είπε την καντάδα μια χαρά!
Πριν πάω όμως στο θέμα του τίτλου, που είμαι απολύτως βέβαιος ότι κεντρίζει την περιέργειά σας, θα ήθελα να θίξω το μέγα ζήτημα της έκθεσης. Αυτής της απλής, νορμάλ και συνηθισμένης έκθεσης που γράφουμε στο σχολείο. Ενός μαθήματος που δεν είναι μόνο υπεύθυνο για τα πιο βαθιά χασμουρητά αλλά ταυτοχρόνως υποσκάπτει τα θεμέλια του πολιτικού μας συστήματος. Ο άρχοντας ο Στέλιος το είπε αυτό στο συνέδριο της ΝΔ και παρέθεσε μάλιστα και γλαφυρό παράδειγμα για το υποστηρίξει. Απολαύστε υπεύθυνα:

«Όταν πηγαίνουμε στην πρώτη ή δευτέρα ή τρίτη τάξη του Δημοτικού, μας μαθαίνουν να κάνουμε έκθεση ιδεών και μας λένε συνήθως, πώς περάσατε το Σαββατοκύριακο. Αυτό το παιδί που θα γράψει, θα γράψει γενικούρες και όταν θα γίνει 16 ετών, θα είναι έτοιμο για τις πιο απίθανες θεωρητικές φαντασιώσεις, τις οποίες βλέπουμε πια σήμερα, τις βιώνουμε σε κυβερνητικά επίπεδα.»

Τώρα ξέρεις αγαπητέ αναγνώστη και αγαπητή αναγνώστρια τι φταίει για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να γράφει έκθεση για το σακάκι του καθηγητή του (αυτό απαιτεί ο Ράμφος!), καθόταν και αράδιαζε τα πεπραγμένα του Σουκού. Παιδική χαρά δηλαδή, μπαλίτσα, κυνηγητό, χαβαλέδες, τέτοια. Και πώς να πάει μπροστά η χώρα ύστερα; Με κάτι τέτοιους τύπους που στα 16 τους φαντασιώνουν και στα 40 τους κερδάνε δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα; Αντί να αφιερώνουν τον βίο τους στις πνευματικές αναζητήσεις τύπου Στελάρας…
Αλλά ψοφάτε για Εξάρχεια, σας ξέρω! Ιδού λοιπόν το απόφθεγμα του φιλοσόφου:

«Ότι δημιουργείται χώρος για την παθογένεια των ρουσφετιών και της αναξιοκρατίας και περαιτέρω, δημιουργείται ζωτικός χώρος για την ανομία. Η ανομία ισχύει όταν το συναίσθημα και η μερικότητά του κυριαρχήσουν επί του κοινού καλού. Που σημαίνει το εξής, για να κατακλύσουμε. Ότι είναι τα εσωτερικά μας Εξάρχεια που δημιουργούν τα εξωτερικά Εξάρχεια.»

Πράγμα που αποδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι μπορείς να βγάλεις τον Στέλιο απ’ την ορθοδοξία, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις την ορθοδοξία απ’ τον Στέλιο. Όλα αχταρμάς μέσα του είναι, ρουσφέτια, αναξιοκρατία, ανομία, Εξάρχεια, κράτος, όλα ένας διάολος, ένας δαίμων, ένας καλικάντζαρος με τα κέρατα. Κι αν τον πολεμήσουμε και τον νικήσουμε και τον ξαποστείλουμε στο πυρ το εξώτερον, θα ευτυχήσουμε. Δεν γαμιέται η ανεργία, δε γαμιέται η φτώχεια, δε γαμιούνται οι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ και ο ΕΝΦΙΑ. Άμα βάλουμε κάτω τα μέσα μας Εξάρχεια και τα θυμιατίσουμε, θα δούμε προκοπή και θα πάρουμε ανάσα. Θα δούμε το φως το αληθινό!
Και σκέφτομαι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: Για στρατηγική κόμματος που εποφθαλμιά την εξουσία, δεν μοιάζει και πολύ συνετή. Αλλά για Πατερικό Κείμενο, μια χαρά, μούρλια θα ταίριαζε…

* το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr