Όταν ο πρώην πρωθυπουργός αναρωτιέται αν «Υπάρχει λύση»
Με τρώει τώρα ο πισινός μου να παραθέσω στο σύνολό τους τούς στίχους του άσματος «Είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας» και να βάλω από κάτω «υπογραφή Γιάννης Μηλιός»! Εύκολο μεροκάματο, θα πουλήσω παραμύθι στον Χατζή ότι ήταν μια στιγμή ακραίας έμπνευσης, θα διασκεδάσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες με τον τύπο που μας το έπαιζε υπεράνω, όλα κομπλέ. Αλλά όσο μεγάλη κι αν είναι η γοητεία του κυρ Γιάννη, ωχριά μπροστά στο ολόλαμπρο άστρο του κυρ Κώστα. Του πρώην πρωθυπουργού Σημίτη, που έβγαλε βιβλίο για να μας βάλει μυαλό…
Εννοείται ότι δεν πρόκειται να το πιάσω στα χέρια μου. Εδώ δεν δίνω λεφτά για ναρκωτικά, θα δώσω για το «Υπάρχει λύση;» του «Κινέζου»; Μπορώ όμως πάντοτε να ανατρέξω στις δημοσιογραφικές παρουσιάσεις του έργου, οι οποίες είθισται να επικεντρώνουν στο ζουμί και να αφήσουν απέξω το λίπος. Πάω λοιπόν στο γκουγκλάκι, κάνω το σερτς, βγαίνει πρώτη πρώτη η «Καθημερινή» με τον τίτλο «Κώστας Σημίτης: Υπάρχει ελπίδα αν…» Και στρώνομαι στο διάβασμα, να δω ρε παιδί μου τι παίζει.
Νούμερο ένα, αποκτήσαμε Τόνι Μπλερ! Όπως ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας που έφυγε μαύρη νύχτα για να μην τον μαυρίσουν στις κάλπες και τώρα καίγεται να επιστρέψει, έτσι και ο Σημίτης που δεν μπήκε στον κόπο να κατέβει στις εκλογές και να δει την πλάτη του Καραμανλή είναι φουλ έτοιμος να ξαναπαίξει μπαλίτσα. Ως γκουρού, ως σαμάνος, ως καρδινάλιος Ρισελιέ, ως κάτι τέλος πάντων, να μην κάθεται ο άνθρωπος σπίτι του και τρώγεται με τα ρούχα του.
Νούμερο δύο, επιβεβαιώνεται η γνωστή παροιμία «όποιος είναι έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λέει». Με τα λόγια του ιδίου του συγγραφέως:
«Οι ελληνικές κυβερνήσεις, θα έπρεπε να περιορίσουν, π.χ., τις αμυντικές δαπάνες και να κλείσουν δημόσιες επιχειρήσεις που σωρεύουν ζημίες. Να υποδείξουν στα όργανα της Ένωσης ένα εφικτό πρόγραμμα και να θέσουν ρεαλιστικούς στόχους, ώστε να βελτιώσουν τη διαπραγματευτική θέση της χώρας.»
Λες και απευθύνεται σε πιστούς κάποιας θρησκευτικής σέχτας που περιμένουν την αλήθεια ως μάνα εξ ουρανού. Λες και οι αμυντικές δαπάνες ή οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι πιόνια στο σκάκι και δεν αφορούν σε ζητήματα εθνικής πολιτικής. Λες και η Ένωση εμάς περίμενε να της «υποδείξουμε» ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα, ενώ μας «υποδεικνύει» εδώ και χρόνια να κόψουμε το σβέρκο μας…
Τρίτον, αποδίδεται ο Σημίτης σε μια γενική μπουρδολογία για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Ορίστε το γαλάζιο συννεφάκι του:
«Επανήλθαμε σε έναν ακραίο λαϊκισμό, χαρακτηριστικό συντηρητικών απόψεων και πρακτικών... ακολουθήθηκαν οι παγιωμένες συντηρητικές πολιτικές: η συνεργασία με τις διάφορες συντεχνίες, οι πελατειακές προσλήψεις, η απόρριψη της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και ο περιορισμός των Ανεξάρτητων Αρχών με διάφορους τρόπους…»
Όπου ακραίος λαϊκισμός ας πούμε το δημοψήφισμα για το ΟΧΙ, όπου Ανεξάρτητες Αρχές ας πούμε το ΕΣΡ, όπου πελατειακές προσλήψεις ας πούμε ο Καρανίκας, όπου συνεργασία με διάφορες συντεχνίες ας πούμε οι απολυμένοι της ΕΡΤ, και πάει λέγοντας. Αντί να βρει τα σημεία εκείνα όπου όντως πάσχει η κυβέρνηση (φυσικά και υπάρχουν, αυτό μας έλειπε) και να της αλλάξει την πέτσα που λέμε και στο χωριό μου, επιμένει απλώς στις ιδεοληψίες των απανταχού φιλελέδων.
Και λογικό είναι, θα πω εγώ. Γιατί άμα αρχίσουμε να μιλάμε συγκεκριμένα, να μιλάμε με αριθμούς, θα πρέπει να μας εξηγήσει ο κύριος Σημίτης και πέντε πραγματάκια για τη φούσκα του Χρηματιστηρίου, το κόλπο ευρώ, το πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων και το πλιάτσικο στην Υγεία. Και για όλα αυτά όχι ένα βιβλίο δεν θα φτάσει, αλλά ούτε η Βίβλος ολόκληρη…
newpost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου