Δεν έμεινε κανείς να κλάψει για εμάς (τους δημοσιογράφους)

Γράφει η Βίκυ Σαμαρά*

Ομολογώ ότι με ξένισε να ακούω από έναν αριστερό πρωθυπουργό πως η αγορά θα αυτορρυθμιστεί ως απάντηση στους (νέους) εν αναμονή ανέργους των τηλεοπτικών σταθμών. Οφείλουμε όμως ο δημοσιογραφικός κλάδος να παραδεχθούμε μία πικρή για εμάς αλήθεια: Δεν έμεινε κανείς σχεδόν στην κοινωνία με διάθεση να κλάψει για εμάς. Και αυτό διότι (δικαίως ή αδίκως), η κοινή γνώμη κατηγορεί συλλήβδην τον κλάδο μας για τη στάση των κυρίαρχων ΜΜΕ τα έξι χρόνια του μνημονίου...
Υποπτεύομαι ότι πολλοί πολίτες βαθιά μέσα τους επιδοκίμασαν τον τρόπο με τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας απάντησε στους συναδέλφους των τηλεοπτικών σταθμών που δεν πήραν άδεια, κατά τη συνέντευξη τύπου. Το ερώτημα που ήσασταν εσείς όταν απολύονταν χιλιάδες άλλοι.. εργαζόμενοι τα τελευταία έξι χρόνια, απηχεί τη διάθεση πολλών. Προσωπικά από μη δημοσιογράφους φίλους άκουσα τα εξής σχόλια:

“Όλοι όσοι δούλευαν στα κανάλια, στήριζαν τη διαπλοκή, άρα καλώς να πάθουν. Ας είχαν παραιτηθεί και ας άλλαζαν δουλειά”.
“Δε θα στενοχωρηθώ για τους εργαζόμενους στο Mega, γιατί κανείς τους δε φώναξε όταν από το κανάλι τους ομολογούσαν ότι απέκρυπταν ειδήσεις ή όταν μόνταραν το βίντεο για το Γρηγορόπουλο”.
“Όταν απο το γυαλί η απο το χαρτί φωνάζεις επι χρόνια "βάστα Δ.Ν.Τ" και βάστα Σόιμπλε και βάστα Γερουν όταν γύρω σου εκατοντάδες χιλιάδες χάνουν την δουλειά τους και διαλύεται η ζωή τους, μην απορείς όταν άλλοι αδιαφορούν για την δίκη σου σειρά να μείνεις άνεργος λόγω "μνημονιακής υποχρέωσης"”.
“Τι φταίμε εμείς που όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι υπέρ του διαγωνισμού;”

Δυστυχώς βέβαια έτσι η κοινωνία πέφτει στην ίδια την παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού, για την οποία κατηγορούσε τα “βοθροκάναλα” τα προηγούμενα χρόνια. Με την ίδια λογική, καλώς απολύονταν δημόσιοι υπάλληλοι, αφού το δημόσιο είναι διεφθαρμένο ή καλώς έχαναν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα, αφού δεν βγήκαν να καταγγείλουν τα αφεντικά τους που πχ φοροδιέφευγαν.
Λησμονεί όσους δημοσιογράφους (ναι υπήρξαν και τέτοιοι) έδωσαν το δικό τους αγώνα, καταγγέλλοντας, αποκαλύπτοντας, αξιοποιώντας (όσο τους επιτρέπετο, να μην έχουμε ψευδαισθήσεις) το δημόσιο βήμα που είχαν στη διάθεση τους.
Λησμονεί επίσης ότι πολλοί από εμάς είχαμε ήδη γνωρίσει την ανεργία. Ο κλάδος των ΜΜΕ ήταν άλλωστε ο πρώτος που χτυπήθηκε μαζικά από την κρίση. Πρώτα η Απογευματινή, μετά ηΕλευθεροτυπία, το Alter και στον υπόλοιπο κλάδο απολύσεις, μειώσεις μισθών, ανασφάλιστη εργασία με ελάχιστες αποδοχές, καθυστερήσεις πληρωμών. Δεν είμαστε αποκομμένοι από την κοινωνία. Κάτι που δεν έπρεπε βέβαια να λησμονούμε ούτε εμείς. Όπως επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η κοινωνία ήθελε να δει ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου (όχι βέβαια κατ ανάγκην με τους συγκεκριμένους όρους) και πως δεν μπορούν κάποιοι με ασπίδα τους εργαζόμενους να ζητούν να μη γίνει αυτό ποτέ.
Λησμονεί όμως και η κοινή γνώμη πως όσο αυξάνεται η ανεργία και η εξαθλίωση στο δημοσιογραφικό κλάδο, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες για ουσιαστική δημοσιογραφία. Δε θα μείνουν άνεργοι, ούτε θα πεινάσουν αυτοί που σας κουνούσαν το δάκτυλο όλα αυτά τα χρόνια.
Δε βράζουμε όμως όλοι στο ίδιο καζάνι με τον Πρετεντέρη, τη Σαράφογλου, τον Πορτοσάλτε και το Μπογδάνο. Ναι, ανάμεσα μας υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι, αλλά δεν υπάρχουν μόνο αυτοί. Όμως ναι, ο δημοσιογραφικός κλάδος καλείται τώρα περισσότερο παρά ποτέ να θυμάται το στίχο: “Οταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει”. Να το θυμάται όχι για να καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά του κλάδου, αλλά ως οδηγό για το μέλλον.
Λογικές κοινωνικού αυτοματισμού όμως πρέπει να τις απορρίπτουμε και εμείς και η υπόλοιπη κοινωνία.

*H Βίκυ Σαμαρά, είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247 όπου δημοσιεύτηκε και το άρθρο..