Το ρεπορτάζ δεν είναι απλό παιχνίδι στα χέρια των παιδιών
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Μη λέμε ψέματα τώρα, όλοι και όλες διασκεδάσαμε με το Perouka Gate. Ε ναι, δεν σου συμβαίνει κάθε μέρα να σκάσει υπόθεση με πρωταγωνιστές υπουργούς, δημοσιογράφους, περούκες, ρουμ σέρβις, αστυνομία, όλα κομπλέ και με κερασάκι στην τούρτα ότι δεν συνέβησαν στον Βούθουλα συνέβησαν στην πόλη όπου χτυπάει η καρδιά του καπιταλισμού. Στη Νέα Υόρκη παρακαλώ που ενώ προσπαθούσε να συνέλθει από τρομοκρατικό χτύπημα, έπεσαν πάνω της οι τυφώνες Δημάδης και Σουλτογιάννης…
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, γνωστό είναι το στόρι, όσο κι αν προσπάθησαν τα κανάλια.. να το υποβαθμίσουν. Ευτυχώς υπάρχει εδώ και κάτι χρόνια αυτό το πράγμα που το λένε ίντερνετ και γίνεται εκεί πέρα της τρελής, μπες θεία να πάθεις την πλάκα σου σε λέω. Εκεί δημοσιεύθηκε και η εκδοχή του Θάνου Δημάδη για όλα όσα συνέβησαν, εκεί διάβασα κι εγώ κάτι που έγραψε περί ερευνητικής δημοσιογραφίας. Με δικά του λόγια:
«Την αλήθεια ενός ρεπορτάζ την κατακτάς ακόμα κι αν χρειαστεί να ντυθείς φασίστας για να κάνεις ρεπορτάζ για φασίστες ή να ντυθείς σερβιτόρος για να δεις ποιόν συναντάει και γιατί η κυβερνητική αποστολή σε ένα εστιατόριο.»
Στο χωριό μου πάντως, αυτό δεν το λέμε δημοσιογραφία και ρεπορτάζ και αλήθεια, το λέμε παπαρατσιλίκι. Όπου Παπαράτσο ονομαζόταν ένας συμμαθητής του Φεντερίκο Φελίνι, ο οποίος σβούραγε διαρκώς κι έσπαγε τα νεύρα ολωνών. Από εκεί εμπνεύστηκε ο μεγάλος σκηνοθέτης το παρατσούκλι για τους φωτογράφους που τρέχουν όλη την ώρα πίσω από τους πλούσιους και τους διάσημους μπας και τους τσακώσουν σε φάση πρόστυχή ή μυστήρια ή (ο Θεός να την κάνει…) αποκαλυπτική. Και κάπως έτσι καταφέραμε να δούμε την Τζάκυ γυμνή στο Σκορπιό…
Υπάρχουν όμως δημοσιογράφοι που την ψάχνουν την αλήθεια του ρεπορτάζ κάνοντας προσωπικές θυσίες. Δημοσιογράφοι που δεν κοτσάρουν απλώς μια περούκα ή δεν ντύνονται «φασίστες» (πώς στο διάολο ντύνεσαι «φασίστας»;) και γκαρσόνια.
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost.gr ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου