Πάντα σε μέρες εκλογών ή άλλων ημερών κοινού ενδιαφέροντος, σκέφτομαι πόσο το διαδίκτυο φέρνει στην αρχαία αγορά. Απλώς αντί να είμαστε μαζεμένοι και να αντιδικούμε στο κέντρο της πόλης, είμαστε μαζεμένοι σε μια μεγάλη πλατφόρμα και ο καθένας μας γράφει ό,τι του κατέβει. Όπως φαντάζομαι και τότε, υπάρχουν οι διάφοροι τύποι που γίνονται γρήγορα αναγνωρίσιμοι. Ο επιθετικός, ο χιουμορίστας, ο...
απολιτίκ, ο σνομπ, ο αδαής, ο παραμορφωμένος. Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι κανείς δεν μπορεί να κρύψει μέχρι τέλους ποιος πραγματικά είναι.
Σκέφτεσαι ότι το απρόσωπο της γραφής και ο χρόνος που έχεις στη διάθεση σου για να φιλτράρεις ό,τι γράφεις, θα εμπόδιζε κάποιον να φανεί «λίγος» «μικρός» «γελοίος». Κι όμως, ακριβώς όπως αν ήμασταν πραγματικά κάπου όλοι μαζί, βλέπεις καθαρότατα ποιον έχεις μπροστά σου.
Παλιότερα όλα είχαν όριο. H παρέα μας ήταν και το μέτρο σύγκρισης που είχαμε. Έλεγε ένας φίλος μια ανοησία, γέλαγε ο ένας, διαφωνούσε ο άλλος και μετά πίναμε ένα κρασί και πηγαίναμε σπίτια μας. Το πολύ πολύ αν η ανοησία ήταν χοντρή, να μην πολυβγαίναμε μαζί του ξανά. Τώρα στην ηλεκτρονική εποχή, αυτό δεν έχει όριο, δεν έχει τέλος. Γράφει ο ένας και ξαναγράφει ο άλλος και συνεχίζει ο παράλλος. Και στο τέλος μένει γραπτώς ένας οχετός ύβρεων και σιχασιάς. Το τι «ψόφος, η μάνα σου, μλκ, αρχδ, μνπνο» διαβάζω, δεν περιγράφεται.
Και κερασάκι στην τούρτα, στο τέλος κάποιοι υποστηρίζουν τον οχετό γιατί τάχα μου δείχνει ειλικρίνεια και παλληκαριά. Ας μην κατηγορούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο λεβεντοΈλληνας που γράφει «Καλά να πάθει η μικρή, τα ήθελε ο κλς της» ή «Την αγάπαγε ο άνθρωπος, του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και την σκότωσε» τα πίστευε πάντα αυτά που γράφει τώρα, δεν το έπαθε με το διαδίκτυο.
Ζωή Ρηγοπούλου
(Από το fb)
http://harddog-sport.blogspot.com/2019/07/blog-post_11.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου