«Α, ένα ελάφι!» – ή πόσο ακροδεξιός παραμένει ο Μ. Βορίδης

H δήλωση Βορίδη, με την οποία αρνείται ότι ήταν αντισημίτης, έχει σημασία. Όχι μόνο γιατί αναγκάζεται να την κάνει, αλλά και επειδή, αυτή καθαυτή, με τη φρασεολογία και το περιεχόμενό της, επιβεβαιώνει πόσο ακροδεξιός παραμένει. Συγκεκριμένα:

α) Χρησιμοποιεί την κλασική ορολογία όλων των ακροδεξιών, οι οποίοι ενδύονται συστηματικά τον μανδύα του «εθνικιστή» για να αποφύγουν προσδιορισμούς όπως «φασίστας», «νεοναζί», ...
«ακροδεξιός» – κατεξοχήν το έκαναν οι Χρυσαυγίτες, οι οποίοι παθιασμένα δήλωναν «Έλληνες εθνικιστές». Λέει ο Μ. Βορίδης: «Έχω πολυετή πολιτική θητεία σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις του εθνικιστικού χώρου». ΕΠΕΝ, Ελληνικό Μέτωπο, ΛΑΟΣ – όλα αυτά είναι «εθνικιστικά» λοιπόν! Πάντως, στην καθημερινή ζωή, αρκεί να ακούσεις, σε ένα καφενείο, κάποιον να αποκαλεί την ΕΠΕΝ «οργάνωση του εθνικιστικού χώρου» για να καταλάβεις τι φασιστόμουτρο είναι. Αλάνθαστα.

β) Αποκηρύσσει, μη αποκηρύσσοντας (επίσης γνώριμη πρακτική των ακροδεξιών – αν και όχι μόνο). Λέει: «Ουδέποτε έχω υπάρξει αντισημίτης. […] Έχω συνυπάρξει πολιτικά με ανθρώπους που είχαν τέτοιες απαράδεκτες ιδέες. […] αποκηρύσσω κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή μου σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική». Προσέξτε τι αποκηρύσσει: όχι δικές του δηλώσεις, τοποθετήσεις, πράξεις, αλλά μόνο «κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή» δική του «σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική». Λες και όταν είσαι γραμματέας της νεολαίας της ΕΠΕΝ, αρχηγός του Ελληνικού Μετώπου, βουλευτής και υψηλόβαθμο στέλεχος του ΛΑΟΣ απλώς… δείχνεις ανοχή ή συγχρωτίζεται μονάχα με διάφορους σούπερ δημοκράτες, οπαδούς της ανοιχτής κοινωνίας, υπέρμαχους των δικαιωμάτων και φεντεραλιστές που ίσως, ενδεχομένως, οι πράξεις τους *μπορεί να εκληφθούν* ως «αντισημιτικές ή νεοναζιστικές». Νομίζω ο Μ. Βορίδης θα μπορούσε να αναφωνήσει και «Α, ένα ελάφι!», κατά το γνωστό ανέκδοτο (είναι και υπουργός Γεωργίας, άλλωστε...), αποτινάσσοντας το λαθραίο θήραμα με έκπληξη από τον ώμο του.

γ) Το τρίτο μέρος της δήλωσης είναι το πιο σημαντικό και ενδιαφέρον Ο Μ. Βορίδης προσπαθεί να ξεπλυθεί από την κατηγορία του αντισημιτισμού αραδιάζοντας φιλοϊσραηλινές ενέργειές του. Δεν λέει ψέματα. Έχει σημασία όμως τι είδους είναι αυτές. Αν τις δούμε προσεκτικά (με μία εξαίρεση: ότι έχει τοποθετηθεί υπέρ της ποινικοποίησης του Ολοκαυτώματος) όλες τους είναι πράξεις που υποστηρίζουν την επιθετική πολιτική του ακροδεξιού Νετανιάχου. Έτσι, όπως μας λέει, έχει αντιταχθεί στην προσπάθεια της Παλαιστινιακής Αρχής να γίνει μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του ΟΑΣΕ, είναι «ο μόνος Έλληνας πολιτικός» που έχει αντιταχθεί στην καταδίκη του Ισραήλ για τη στάση του στη Γάζα, είναι «ο μόνος Έλληνας πολιτικός» που υποστηρίζει (εντελώς αφρόνως, βέβαια) τη μεταφορά της ελληνικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. Εδώ, ο Μ. Βορίδης δεν πρωτοτυπεί: συντονίζεται με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, με πιο πρόσφατα παραδείγματα τον Όρμπαν και τον Σαλβίνι, που αναπτύσσουν στενές σχέσεις με τον Νετανιάχου. (Το θέμα έχει μεγάλο βάθος και η αμοιβαία έλξη σύγχρονων ακροδεξιών (παρά τον αντισημιτισμό που είναι στο μεδούλι τους) και Νετανιάχου, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, καθώς η σύγκλιση δεν γίνεται σε ένα πλαίσιο γεωπολιτικών συμμαχιών αλλά και ιδεολογικών συγκλίσεων).

Πιστεύω ότι είναι άδικο να κρίνουμε έναν πολιτικό για ό,τι
έκανε στα είκοσί του, και με αυτή την έννοια το περίφημο τσεκούρι έχει πεπερασμένη αξία και ημερομηνία λήξης. Εδώ όμως δεν πρόκειται γι’ αυτό. Με τα λόγια και τις πράξεις του ο ίδιος ο Μ. Βορίδης όλα τα επόμενα χρόνια φρόντισε να τιμήσει τον τίτλο του ακροδεξιού. Και η τωρινή του δήλωση το επιβεβαιώνει.

* Το κείμενο προέρχεται από την προσωπική σελίδα του Στρατή Μπουρνάνζου στο facebook

lifo