Ο σαχλαμαρόμαγκας και ο ανεκδιήγητος

Στην ίδια σελίδα, στις απέναντι στήλες, ο Γιώργος Σταματόπουλος και ο Δημήτρης Νανούρης γράφουν για τον Πολάκη. Και όχι μόνο...

 Ο Πολάκης και ο... Πατούλης

Ασχολίαστα αξίζει να μείνουν τα «ξινίσματα» των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάρτηση Πολάκη, ούτε να αναρωτηθεί κανείς γιατί πέσανε όλοι πάνω του να τον φάνε. Τώρα εθίγη η αισθητική τους;

Τώρα αντελήφθησαν το ποιόν και τον λόγο του λεβέντη Κρητικού; Για δες, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας γι’ ακόμη μια φορά στα χαρακώματα, αλλά αυτή τη φορά βάλλεται από φίλους και συντρόφους -κάποιον λάκκο έχει η φάβα· σπάνια μια τέτοια ομοφωνία εναντίον κάποιου συντρόφου, που «παρεξετράπη», καλέ, δεν έπρεπε να προβεί σε αυτό το ατόπημα.

Δεν έχει λοιπόν νόημα να σχολιάζει κανείς την υποκρισία και την άκρα «ευαισθησία» ενίων βουλευτών, που τώρα θυμήθηκαν να «ενοχληθούν» -εκτός από την αισθητική τους εθίγη και το «ανθρώπινο στοιχείο» [κάτι για την ανθρωπιά θα ήθελε να πει ο εκ Τρικάλων βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ].

Λοιπόν, η αισθητική και η ανθρωπιά είναι [για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ] ήθος και ως εκ τούτου δεν παίζουμε με αυτά. Επρεπε να ρωτήσει πρώτα ο κ. Πολάκης ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που καθορίζουν την Αριστερά. Ο λόγος, όμως, εξετοξεύθη και γυρνάει τώρα στα μέσα κοινωνικής (;) δικτύωσης, ερμηνευόμενος σύμφωνα με τα κέφια, το γούστο ή την παραφροσύνη καθενός χρήστη -και άντε να βγάλει άκρη κανείς· αλλά ας μην ψάχνουμε, δεν βγαίνει άκρη.

Ο κύριος Πατούλης

Αξίζει, όμως, να σχολιαστεί η δήλωση του κ. Πατούλη, ως προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, και αφού παρεπέμφθη ο κ. Πολάκης: «...Η επίδειξη απαράδεκτου και προκλητικού ρατσισμού από έναν πολιτειακό παράγοντα που οφείλει εκ της θέσεώς του να δημιουργήσει δίχτυ προστασίας για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες προσβάλλει το κοινό αίσθημα περί δικαίου...».

Ο απίστευτος υποκριτής!

Είναι ακριβώς αυτός που ως δήμαρχος Αμαρουσίου είχε απαγορεύσει στον ΟΚΑΝΑ (Οργανισμό Καταπολέμησης Ναρκωτικών) να ιδρύσει μονάδα απεξάρτησης στον δήμο. («Μόνο πάνω από τα πτώματά μας» είχε βροντοφωνάξει).

Είχε μάλιστα δηλώσει ότι τέτοιες μονάδες πρέπει να γίνονται εκτός αστικού ιστού (!), ο ανεκδιήγητος. Είχε αντιδράσει τότε ο καθηγητής εξαρτησιολόγος Φοίβος Ζαφειρίδης μέσα από τις στήλες της «Ελευθεροτυπίας» χαρακτηρίζοντας τη δήλωση Πατούλη ως εμπνεόμενη από ναζιστική λογική -και ήταν! Τολμάει τώρα και μιλάει για ρατσισμό και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες και αίσθημα δικαίου ο πρώτος κήρυκας του κοινωνικού ρατσισμού, αφού ήθελε τις μονάδες απεξάρτησης εκτός -για φαντάσου!- κοινωνικού ιστού.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι υποκριτές και ουδέν πέραν τούτου. Ανερυθρίαστα αμολάνε τις κοτσάνες τους για μικροκομματικούς και μόνο λόγους, όταν όμως καλούνται να αποδείξουν εμπράκτως την ιδεολογία τους και τα συναισθήματά τους αποκαλύπτουν το «θηρίο» που τρέφουν μέσα τους και το κρατούν ακοίμητο, δείχνουν ποιοι πραγματικά είναι.

Και καλά κάνουν αφού έτσι κάνουν τη δουλειά τους και αφού ο κόσμος δεν αντιδρά και μάλιστα ξεχνά εύκολα. Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι και όχι τόσο ο οιονεί ντόμπρος [και ας πούμε «πρωτόγονος»] αναπληρωτής υπουργός Υγείας. Μετά την παρέμβαση Πατούλη μοιάζει να χρειάζεται να υπερασπίσει [ακραίο αυτό] κανείς τον κ. Πολάκη. Αλλά ας μην μπλέξουμε, γιορτάρες μέρες -και ξινίσουν ξανά τα μούτρα τους οι «ευαίσθητοι» βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιώργος Σταματόπουλος

Ελαχιστάκης

Ποτέ μην τα βάζεις με πεσμένους χάμω, με δασκάλευε η μάνα μου μικρό και από καιρού εις καιρόν μεγαλώνοντας, άκουγα ελαφρώς παραλλαγμένη τη φράση από ορισμένους ξηγημένους καθηγητές στο Γυμνάσιο και από μετρημένους μέντορες στη δουλειά και τη ζωή. Την αποστήθισα λοιπόν νεράκι και, όταν δεν ξεχνιέμαι, η εφαρμογή της ρέει ανακλαστικά.

Δεχόταν τα μονίμως κυρτωμένα, οπωσούν αμβλυκόρυφα και σπανίως εύστοχα βέλη της στήλης ο Πολλάκις ενόσω μοστραριζόταν ακόμα πολύς. Τώρα που λιγοστεύει διαρκώς, κινδυνεύοντας να σκάσει σαν μπαλόνι, παραφουσκωμένο με οίηση και αέρα κοπανιστό, αρκούμαι στην υπενθύμιση της κατακλείδας παλαιότερου σημειώματος για την αφεντιά του: «Εξακολουθεί να κάνει ζημιά στο κόμμα του, νομίζοντας πως ωφελεί τον εαυτό του. Σαχλαμαρόμαγκας».

Ιδιαζόντως αμβλύνοες κυβερνητικοί βουλευτές και κατ’ αποκοπήν απολογητές του Μαξίμου το κατάλαβαν, έστω και αργά. Πάλι καλά. Εκείνος που δεν εννοεί να το αντιληφθεί δυστυχώς είναι ο ΘΑλέξης αυτοπροσώπως, όστις περιέβαλε τον εκλεκτό του με την αδιάβροχη αιγίδα του, μετατρέποντας την πρόταση μομφής εναντίον του σε παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς σύσσωμο το κυβερνητικό σχήμα. Τον δικαιολόγησε, μάλιστα, υπογραμμίζοντας ότι το παλικάρι είναι κάπως αψύ, καθότι έλκει την καταγωγή του απ’ τα Σφακιά.

Συνάντησα σ’ απάτητα όρη της Κρήτης βοσκούς που ουδέποτε ξεμυτίζουν απ’ το μιτάτο κι όμως διαθέτουν απαράμιλλη φυσική ευγένεια και σπάνια ανθρωπιά. Το να τους αποδίδεις τον πολιτικό κρετινισμό, τη μισαλλοδοξία και την τσάμπα μαγκιά του ανεκδιήγητου υπουργού ισοδυναμεί με υπέρτατη ύβρι και προσβολή.

Τέρμα το Πολλάκις τώρα που ’χει μείνει ελάχιστος. Η μπογιά του δεν περνάει πια στην Κρήτη. Γι’ αυτό βάζει πλώρη προς μείζονες περιφέρειες του Λεκανοπεδίου, ποντάροντας την επανεκλογή του στα ταπεινά ορμέμφυτα του κουμουνδουρικού όχλου και προεξοφλώντας την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.

Επιστρέφω στη χθεσινή απρέπεια να εξυμνώ ασεβώς τα σουβλάκια της μέρες της μεγαλοβδομαδιάτικης νηστείας. Η επαπειλούμενη εκτόξευση της τιμής τους, ήτις ενδέχεται να προκαλέσει παρ’ ημίν πάνδημη επανάσταση, οφείλεται, καθώς μαθαίνω, σε επιδημία που εξολοθρεύει τα γουρούνια στην Κίνα, χώρα με τις μεγαλύτερες εξαγωγές και εισαγωγές χοιρινού κρέατος παγκοσμίως.

Ατιμη η ζήτηση, αφιλότιμη η προσφορά κι οι τιμές τραβούν αναπόδραστα την ανηφόρα. Βλέπω να μας μένουν στο τέλος ξερές οι πίτες. Θεόγυμνες. Θα τις στουμπώνουμε εκόντες άκοντες με ντομάτα, κρεμμύδι, πατάτες και άφθονο τζατζίκι και θα ευγνωμονούμε τους αγίους για την τύχη μας.

Η χαρά των βίγκαν και των ευσεβών χριστιανών. Σουβλάκι με καλαμάκι θα ντερλικώνουμε μονάχα αν έχουμε κολλητό τον κτηνοτρόφο και θα το πληρώνουμε χρυσάφι στη μαύρη αγορά.

Φρονώ, εν τούτοις, πως θα ’πρεπε να εξεγερθούμε, όχι γιατί θα πάει τρία ευρώ το τυλιχτό, αλλά από την αποκάλυψη της είδησης ότι οι γύροι μάς έρχονται γύρω από το Πεκίνο, που φημίζεται για τα μαϊμού προϊόντα του. Πίθηκοι, γορίλες και ουρακοτάγκοι δηλαδή, μπας και δέσει ο πρόλογος με τον επίλογο.

Δημήτρης Νανούρης

efsyn.gr