Ο Πάγκαλος ξαναχτύπησε

Τρεις εχθρούς εντοπίζει ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με παρέμβασή του, στην εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής» και με άρθρο που τιτλοφορείται «Ένα σύγχρονο κίνημα τραμβούκων». Ο ένας εχθρός είναι... τα τάγματα εφόδου, ο δεύτερος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα «παρδαλά στίφη» του Αλέξη Τσίπρα. Ο τρίτος είναι η… «κινητή κάμερα». Κατά τον Θόδωρο Πάγκαλο η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ εξομοιώνεται με τη Χρυσή Αυγή, όπως ο Γκαίμπελς με τον Ζντάνωφ, επί Στάλιν, ενώ καταφέρεται και μάλιστα με έντονο τρόπο, κατά της χρήσης των νέων πρόσφορων τεχνολογιών και δη του κινητού τηλεφώνου για την αναπαραγωγή εικόνας και ήχου στο Διαδίκτυο. Η εξομοίωση της δράσης της Χρυσής Αυγής με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ζήτημα πολιτική θέσης και αφορά τον κ. Πάγκαλο ή όσους εν πάση περιπτώσει εντός και εκτός Βουλής επιχειρούν μία τέτοια εξίσωση. Όπως για παραδειγμα ο πρώην υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης. Η ενοχοποίηση των δυνατοτήτων που προσφέρει η τεχνολογία στον πολίτη, δηλαδή να είναι ρεπόρτερ του εαυτού του, αποτελεί πολύ επικίνδυνο επιχείρημα το οποίο οδήγησε σε τακτικές τις οποίες ο ίδιος ο Θεόδωρος Πάγκαλος καταγγέλλει. Ο πρώην υπουργός γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι δεν φταίει η τυπογραφία για την όποια παρακμή της δημοσιογραφίας, ούτε η ανακάλυψη της τηλεόρασης, για την κατάντια της τηλεοπτικής δημοκρατίας, αλλά φταίνε εκείνοι που διαχειρίζονται τις τεχνολογικές αυτές ανακαλύψεις. Επισημαίνεται ότι για πρώτη φορά και σε παγκόσμιο επίπεδο ο πολίτης έχει τη δυνατότητα να αποτυπώσει τη ματιά και να εκφράσει την άποψή του επειδή διαθέτει τα μέσα να παρέμβει μέσω του Διαδικτύου. Ο κ. Πάγκαλος επίσης γνωρίζει ότι πέρα από την όποια συλλογική ευθύνη υπάρχει και η ατομική ευθύνη και ότι δεν μπορεί, δεν πρέπει και είναι απαράδεκτο να καταγγέλλεται η δυνατότητα του πολίτη να συμμετέχει στα κοινά επειδή οι νέες τεχνολογίες μπορούν να εκθέσουν ανά πάσα στιγμή τους ισχυρούς και τους πολιτικούς, αποτυπώνοντας τις πράξεις και τις δηλώσεις τους. «Πυρπολεί το πολιτικό σκηνικό» Ο Θεόδωρος Πάγκαλος έρχεται και πάλι να ταράξει τα νερά της πολιτικής ζωής. Όπως αναφέρει: «Τα τελευταία τρία χρόνια συστηματικά διοργάνωσαν τραμπουκισμούς παλαιοκομμουνιστικά κομάντο του ΚΚΕ ή νεοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ με τη βοήθεια βέβαια σύσσωμου του αντιεξουσιαστικού χώρου και των αναρχικών, αλλά και με τη συμμετοχή νεοφασιστών της Χρυσής Αυγής ή ακροδεξιών οπαδών του Παναγιώτη Καμμένου» και προσθέτει: «Είχα προσωπικά την τύχη να υποστώ αποδοκιμασίες σε δύο ή τρεις δημόσιους χώρους της Αθήνας, αλλά και στην Οξφόρδη, το Παρίσι και το Βερολίνο. Οι συμμετέχοντες δεν ξεπερνούσαν ποτέ τα 20-30 άτομα. Είχαν σχεδόν πάντα την ίδια αξιοθρήνητη εμφάνιση, ατημέλητοι, με χλωμά πρόσωπα και πλήρη απουσία επιχειρημάτων ή έστω οποιουδήποτε συνθήματος που θα μπορούσε να κινήσει το ενδιαφέρον. Όποτε άρθρωναν λόγο, αυτός ήταν ασυνάρτητος και όποτε τους προσφέρθηκε η δυνατότητα να εκφράσουν την άποψή τους προτίμησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση με άναρχες κραυγές και πράξεις που δεν είχαν καμία σχέση με οποιαδήποτε πολιτική άποψη». Σε ένα άλλο σημείο του άρθρου του υποστηρίζει ότι: «Αν ο κύριος Μιχαλολιάκος και οι μαυροφορεμένοι του είναι τα SS, τότε ο κύριος Τσίπρας και τα παρδαλά στίφη του είναι τα SA με όρους Βαϊμάρης».