Το «λάφυρο» της δημόσιας διοίκησης και ο Μητσοτάκης
Αν δεν είχαμε φτάσει στον Δεκαπενταύγουστο, με όλο τον κόσμο στις παραλίες, θα είχε πράγματι μεγάλη πλάκα η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για το «επιτελικό κράτος», όπως άλλωστε και τα εκατέρωθεν επιχειρήματα. Τόσο αυτά που λένε ότι ο λαβύρινθος τον οποίο θεσμοθετεί.. η Ν.Δ. οδηγεί στο να έχουμε «επιτέλους κράτος», όσο και αυτά που υποστηρίζουν ότι επέστρεψε η σκληρή Δεξιά για να το αλώσει.Στην πραγματικότητα το κράτος υπήρξε πάντοτε το σημαντικότερο λάφυρο για τον εκάστοτε νικητή των εκλογών, χωρίς εξαιρέσεις. Αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα, παρά τη μείωσή του λόγω χρεοκοπίας, παρά το τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων την τελευταία εικοσιπενταετία και παρά τους αυστηρούς δημοσιονομικούς στόχους που έχουν τεθεί για τη μεταμνημονιακή περίοδο.
Ο όρος «επιτελικό κράτος» δεν είναι νέος και, προφανώς, δεν αποτελεί έμπνευση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υποτίθεται ότι, σε ένα περιβάλλον ελεύθερης οικονομίας, το μέγεθος και ο ρόλος του κράτους είναι, αναλόγως της ιδεολογικής προσέγγισης του καθενός, αντικείμενο αντιπαράθεσης.
1. Σε ό,τι αφορά την επιχειρηματική δραστηριότητα, το ελληνικό κράτος έχει κατοχυρώσει εδώ και χρόνια έναν ρόλο τροχονόμου, ο οποίος ορίζει ποιος ιδιώτης θα πάρει ποιο δημόσιο φιλέτο και αν θα του σερβιριστεί σενιάν ή καλοψημένο.
2. Σε ό,τι αφορά τα θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας και ιδιαιτέρως την παραγωγική δραστηριότητα, ο ρόλος του αφορά κατά βάση τη διανομή ευρωπαϊκών κονδυλίων, αφού ο σχεδιασμός και το μάρκετινγκ της ελληνικής παραγωγής είναι έννοιες άγνωστες – παρότι σε όλες τις ισχυρές οικονομίες του πλανήτη, και δη τις ευρωπαϊκές, το κράτος και οι κυβερνήσεις όχι μόνο σχεδιάζουν με πολυετή πλάνα σε κρίσιμους τομείς όπως ο αγροτικός, αλλά αποτελούν και τους καλύτερους ντίλερ τόσο των γεωργικών όσο και των βιομηχανικών και υψηλής τεχνολογίας προϊόντων τους.
3. Σε ό,τι αφορά το κοινωνικό κράτος, οι ανάγκες είναι πάντα πολύ περισσότερες από τις προσφερόμενες υπηρεσίες και το πλαίσιο μεταβάλλεται άρδην ανάλογα με την πολιτική πελατεία της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία πριμοδοτεί τις κοινωνικές ομάδες από τις οποίες ελπίζει ότι θα αντλήσει εκλογική δύναμη. Ή, αντιθέτως, μεταφέρει δημόσιες υπηρεσίες σε επιχειρηματικούς της φίλους.
4. Σε ό,τι αφορά τη δημόσια διοίκηση, η απουσία πολλών σταθερών κατευθύνσεων, η πελατειακή πολιτική και οι διαρκείς παρακάμψεις της από τις κυβερνήσεις την έχουν μεταβάλει σε ένα γραφειοκρατικό εκτελεστικό όργανο με πολλές και βαθιές σκληρύνσεις.
διαβάστε ΕΔΩ τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ στο ΠΟΝΤΙΚΙ
Αν δεν είχαμε φτάσει στον Δεκαπενταύγουστο, με όλο τον κόσμο στις παραλίες, θα είχε πράγματι μεγάλη πλάκα η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για το «επιτελικό κράτος», όπως άλλωστε και τα εκατέρωθεν επιχειρήματα. Τόσο αυτά που λένε ότι ο λαβύρινθος τον οποίο θεσμοθετεί.. η Ν.Δ. οδηγεί στο να έχουμε «επιτέλους κράτος», όσο και αυτά που υποστηρίζουν ότι επέστρεψε η σκληρή Δεξιά για να το αλώσει.Στην πραγματικότητα το κράτος υπήρξε πάντοτε το σημαντικότερο λάφυρο για τον εκάστοτε νικητή των εκλογών, χωρίς εξαιρέσεις. Αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα, παρά τη μείωσή του λόγω χρεοκοπίας, παρά το τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων την τελευταία εικοσιπενταετία και παρά τους αυστηρούς δημοσιονομικούς στόχους που έχουν τεθεί για τη μεταμνημονιακή περίοδο.
Ο όρος «επιτελικό κράτος» δεν είναι νέος και, προφανώς, δεν αποτελεί έμπνευση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υποτίθεται ότι, σε ένα περιβάλλον ελεύθερης οικονομίας, το μέγεθος και ο ρόλος του κράτους είναι, αναλόγως της ιδεολογικής προσέγγισης του καθενός, αντικείμενο αντιπαράθεσης.
1. Σε ό,τι αφορά την επιχειρηματική δραστηριότητα, το ελληνικό κράτος έχει κατοχυρώσει εδώ και χρόνια έναν ρόλο τροχονόμου, ο οποίος ορίζει ποιος ιδιώτης θα πάρει ποιο δημόσιο φιλέτο και αν θα του σερβιριστεί σενιάν ή καλοψημένο.
2. Σε ό,τι αφορά τα θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας και ιδιαιτέρως την παραγωγική δραστηριότητα, ο ρόλος του αφορά κατά βάση τη διανομή ευρωπαϊκών κονδυλίων, αφού ο σχεδιασμός και το μάρκετινγκ της ελληνικής παραγωγής είναι έννοιες άγνωστες – παρότι σε όλες τις ισχυρές οικονομίες του πλανήτη, και δη τις ευρωπαϊκές, το κράτος και οι κυβερνήσεις όχι μόνο σχεδιάζουν με πολυετή πλάνα σε κρίσιμους τομείς όπως ο αγροτικός, αλλά αποτελούν και τους καλύτερους ντίλερ τόσο των γεωργικών όσο και των βιομηχανικών και υψηλής τεχνολογίας προϊόντων τους.
3. Σε ό,τι αφορά το κοινωνικό κράτος, οι ανάγκες είναι πάντα πολύ περισσότερες από τις προσφερόμενες υπηρεσίες και το πλαίσιο μεταβάλλεται άρδην ανάλογα με την πολιτική πελατεία της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία πριμοδοτεί τις κοινωνικές ομάδες από τις οποίες ελπίζει ότι θα αντλήσει εκλογική δύναμη. Ή, αντιθέτως, μεταφέρει δημόσιες υπηρεσίες σε επιχειρηματικούς της φίλους.
4. Σε ό,τι αφορά τη δημόσια διοίκηση, η απουσία πολλών σταθερών κατευθύνσεων, η πελατειακή πολιτική και οι διαρκείς παρακάμψεις της από τις κυβερνήσεις την έχουν μεταβάλει σε ένα γραφειοκρατικό εκτελεστικό όργανο με πολλές και βαθιές σκληρύνσεις.
διαβάστε ΕΔΩ τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ στο ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου