Η Γη είναι μια ασήμαντη κουκίδα στο Σύμπαν, ένα βοτσαλάκι, «ένα κομμάτι βράχου από πολλούς άλλους παρόμοιους σαν αυτόν», όπως λέει η φυσικός, με διεθνή καριέρα, Ασημίνα Αρβανιτάκη. Το Σύμπαν θα συνεχίσει
να υπάρχει, αδιάφορο για την ασήμαντη απώλεια, και μετά από την κατεστραμμένη Γη, όταν ο άνθρωπος τελικά το «καταφέρει» με τις φωτιές, τις εξορύξεις, τη μόλυνση, τους πολέμους, τις καταστροφές. Μόνο που, όπως αναφέρει ο Γιώργος Γραμματικάκης στο υπέροχο βιβλίο του «Η Κόμη της Βερενίκης» (αντιγράφω από την έκδοση του 2000, σελίδα 22), «αν ο παρατηρητής, δηλαδή ο άνθρωπος, παύσει να υπάρχει, η γέννηση ή η εξέλιξη του Σύμπαντος δεν θα αφορά περίπου κανέναν (…) θα πρόκειται για την ακραία, την ολική μοναξιά»...
Το πόσο ελάχιστη είναι η Γη –τα βραχάκι!– μέσα στην ασύλληπτη απεραντοσύνη του Σύμπαντος, μας το δίνει σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου του (σελίδα 37) ο Γραμματικάκης:
Αν ένας υποθετικός ταξιδιώτης, λέει, κινείται με ταχύτητα του φωτός «χρειάζεται μόνο ένα δευτερόλεπτο για να φτάσει στη Σελήνη · μερικές ώρες για να ξεφύγει από το ηλιακό μας σύστημα· κάπου 100.000 έτη για να διασχίσει τον Γαλαξία μας και δύο εκατομμύρια έτη για να φτάσει στην Ανδρομέδα, τον κοντινότερο προς τον δικό μας γαλαξία· τέλος χρειάζεται 15 τουλάχιστον δισεκατομμύρια έτη για να βρεθεί (…) στα πέρατα του ορατού Σύμπαντος, έχοντας διασχίσει μερικά δισεκατομμύρια γαλαξίες που ο καθένας αποτελείται κατά μέσο όρο από 100 δισεκατομμύρια άστρα».
Τόσο μικροί, τόσοι ασήμαντοι και τόσο αυτοκαταστροφικοί είμαστε μέσα στο ατέρμον Σύμπαν. Το οποίο δεν θα σκοντάψει στο βραχάκι-Γη αν καταστραφεί. Απλώς, θα περάσει στην «Ολική μοναξιά» του. #Σκέψεις
Μπλόγκερ
να υπάρχει, αδιάφορο για την ασήμαντη απώλεια, και μετά από την κατεστραμμένη Γη, όταν ο άνθρωπος τελικά το «καταφέρει» με τις φωτιές, τις εξορύξεις, τη μόλυνση, τους πολέμους, τις καταστροφές. Μόνο που, όπως αναφέρει ο Γιώργος Γραμματικάκης στο υπέροχο βιβλίο του «Η Κόμη της Βερενίκης» (αντιγράφω από την έκδοση του 2000, σελίδα 22), «αν ο παρατηρητής, δηλαδή ο άνθρωπος, παύσει να υπάρχει, η γέννηση ή η εξέλιξη του Σύμπαντος δεν θα αφορά περίπου κανέναν (…) θα πρόκειται για την ακραία, την ολική μοναξιά»...
Το πόσο ελάχιστη είναι η Γη –τα βραχάκι!– μέσα στην ασύλληπτη απεραντοσύνη του Σύμπαντος, μας το δίνει σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου του (σελίδα 37) ο Γραμματικάκης:
Αν ένας υποθετικός ταξιδιώτης, λέει, κινείται με ταχύτητα του φωτός «χρειάζεται μόνο ένα δευτερόλεπτο για να φτάσει στη Σελήνη · μερικές ώρες για να ξεφύγει από το ηλιακό μας σύστημα· κάπου 100.000 έτη για να διασχίσει τον Γαλαξία μας και δύο εκατομμύρια έτη για να φτάσει στην Ανδρομέδα, τον κοντινότερο προς τον δικό μας γαλαξία· τέλος χρειάζεται 15 τουλάχιστον δισεκατομμύρια έτη για να βρεθεί (…) στα πέρατα του ορατού Σύμπαντος, έχοντας διασχίσει μερικά δισεκατομμύρια γαλαξίες που ο καθένας αποτελείται κατά μέσο όρο από 100 δισεκατομμύρια άστρα».
Τόσο μικροί, τόσοι ασήμαντοι και τόσο αυτοκαταστροφικοί είμαστε μέσα στο ατέρμον Σύμπαν. Το οποίο δεν θα σκοντάψει στο βραχάκι-Γη αν καταστραφεί. Απλώς, θα περάσει στην «Ολική μοναξιά» του. #Σκέψεις
Μπλόγκερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου