Παναγούλης: Ας μην ξεχνάμε ότι ο Βορίδης το '80 ήταν χουντικός!

Με δριμύτητα επιτέθηκε σήμερα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στάθης Παναγούλης, εναντίον του συναδέλφου του της ΝΔ, Μάκη Βορίδη, ενθυμούμενος το... όχι και τόσο δημοκρατικό παρελθόν του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ, αλλά και ... την περιβόητη φωτογραφία του με το αυτοσχέδιο τσεκούρι σοτυς δρόμους της Αθήνας. Για του λόγου το αληθές, ο κ. Παναγούλης δήλωσε: «Να σταματήσει να δημαγωγεί η Νέα Δημοκρατία γιατί το 1984, ο σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός της Μάκης Βορίδης διορίστηκε από τον έγκλειστο δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού Γενικός Γραμματέας της Χουντικής Νεολαίας ΕΠΕΝ, αντικαθιστώντας το σημερινό Γενικό Γραμματέα της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το 1990! Τον Μάιο του 1985, ο σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Μάκης Βορίδης κρατώντας τσεκούρι μαζί με άλλους τραμπούκους απειλούσε δημοκρατικούς πολίτες και έσπαγε βιτρίνες. Να που βρίσκεται η ακροδεξιά!. Στην πρώτη γραμμή της Νέας Δημοκρατίας. Συγχαρητήρια κ. Σαμαρά και εις ανώτερα. Αυτά προς το παρόν». Με την... υπενθύμιση αυτή, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί ένα ακόμη επεισόδιο στη σειρά των σκληρών αντεγκλήσεων ανάμεσα στη ΝΔ και την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία «φούντωσε» με αφορμή τις πρόσφατες συγκρούσεις γύρω από την επέτειο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τα σύγχρονα «Δεκεμβριανά» που ακολούθησαν. Προφανώς, οι αναφορές του κ. Παναγούλη δεν χωρούν αμφισβήτηση αφού αποτελούν ευρέως γνωστά και καταγεγραμμένα γεγονότα. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί το παρελθόν, το οποίο ασφαλώς δεν διαγράφεται, να αποτελεί μόνιμο «βαρίδι», καθώς πάντα υπάρχει η δυνατότητα μεταστροφής ή με θρησκευτικούς όρους... μετάνοιας. Τώρα, αν η άρνηση του παρελθόντος είναι όντως ειλικρινής ή και ικανή για να προκαλέσει την, πολιτική εν προκειμένω, συγχώρεση, είναι ένα ζήτημα υπό διαρκή διακύβευση. Σε φιλολογικό επίπεδο, το μόνο σίγουρο είναι ότι το... βεβαρυμένο παρελθόν θα πρέπει να οδηγεί σε μεγαλύτερη σύνεση και αυτοσυγκράτηση, αν και συνήθως, συμβαίνει το αντίθετο. Η επιδίωξη αποτίναξης του στιγματισμού καταλήγει συχνά στην αμετροέπεια.